Dances With Nietzsche

Anouar Brahem

Thimar

Qurb

+

آه اندوه سحرگاهی. خورشید از کرانه‌های تو طلوع می‌کند و هستی در مدار خود باز می‌ایستد و گر‌گ‌ها رمه‌های تک افتاده‌ را به گله باز می‌گردانند. خدا لحظه‌ای از نگریستن دست می‌کشد و نجوا می‌کند؛ آرام نجوا می‌کند. ایوب به ترک‌های عمیق پایش نگاه می‌کند و می‌خندد. مسیحِ بر صلیب هنگامی که پرندگان بر تاج چوبینش لانه ساخته‌اند می‌خندد. انسان به نطفه برمی‌گردد.